ράθυμος

-η, -ο / ῥάθυμος, -ον, ΝΜΑ, και ῥᾴθυμος, -ον, Α

ο απρόθυμος για εργασία, αυτός που δεν έχει καμία διάθεση για δράση, νωθρός, οκνηρός

νεοελλ.

αράθυμος

αρχ.

1. επιπόλαιος

2. (για ύφος λόγου) ανώμαλος ή ακατάστατος

3. αυτός που γίνεται χωρίς ιδιαίτερη φροντίδα, άνετος, εύκολος («ῥάθυμον αὑτοῑς κατεστήσαντο τὸν βίον», Ισοκρ.).

επίρρ...

ραθύμως / ῥαθύμως ΝΜΑ, και ράθυμα Ν

με ραθυμία, με νωθρότητα, νωχελικότητα

αρχ.

1. με απροσεξία, επιπολαιότητα ή αμέλεια

2. με ψυχική ηρεμία, ή και απάθεια («ταῡτα... ῥαθύμως φέρετε», Ανδοκ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < επίρρ. ῥᾶ /ῥᾴ «εύκολα, χωρίς κόπο» + θυμός «ψυχή» (πρβλ. οξύ-θυμος). Αμφίβολη θεωρείται η γρφ. τού τ. με υπογεγραμμένη, γεγονός που θα προϋπέθετε παρουσία -ι- στο θ. τής λ. (πρβλ. καλλίζωνος), βλ. και λ. ῥᾶ].